Twee dagen verder in Dunedin

Het is al weer twee dagen geleden eerdat we iets van ons konden laten horen.
Op de zaterdag zijn we vertrokken uit Te Anau en hebben onderweg iets ontbeten bij een klein wegrestaurant in een dorpje onderweg.
Daarna doorgereden naar het zuiden van het zuidereiland, om vervolgens te stoppen bij de zuidkust, alwaar een uitzichtpunt te bekijken viel, waar je mogelijk zeeleeuwen en pinguïns kon spotten.
Jammer, maar toen we aankwamen, renden er nog net twee zeeleeuwen in het water, en meer hebben we niet gezien.
Daarna een volgend uitzichtpunt, maar daar was helemaal niets van wolde dieren te zien.
Bij een derde uitzichtspunt, konden we ook niets ontdekken, behalve een ruige zee, die tegen de rotsblokken aanbeukte, waar normaal zeeleeuwen lagen, maar nu ook niets te zien viel.
Ter plekke was een camping, dus daar maar een ijsje gehaald.
Bij het opeten van het ijsje, ontdekte Kees ineens dolfijnen net boven de golven van de kust.
Zij kwamen af en toe met hun vin boven water, maar dat was dan ook alles.
Daarna op weg naar de boerderij (farmstay), alwaar wij ons moesten melden voor onze slaapplaats.
Daar aangekomen, na een gravelweg, die ons leidde naar " the middle of nowhere ", hing er een briefje aan de deur voor "Kornelius de Jager ".
Op het briefje stond dat ze niet thuis waren, maar het adres stond er op, waar we moesten zijn, omdat dat 6 km terug was, waar we moesten zijn.
Vervolgens stond er op het briefje waar we het beste konden eten, maar we dan wel beter konden reserveren.
Uiteindelijk werd ons op het briefje gemeld, dat de pinguïns op het door ons bezochte derde uitzichtspunt s'avonds tussen 19;00 en 21:00 te bewonderen waren.
Nou, daar stonden we dan voor die boerderij, met niemand thuis, en het briefje in handen.
De naam van het aabevolen restaurant hadden we onderweg gezien, dus als we daar dan heenreden, dan konden we gelijk bespreken, en wellicht daar nog eens navragen waar het adres van onze slaapplaats was.
Zo gezegd, zo gedaan, dus wij op weg naar het restaurant.
Daar kwamen we binnen, en werden verwelkomt door een meisje, die ons precies wist te vertellen, waar het huis lag waar we naar toe moesten, en we ook direct konden reserveren om te kunnen eten.
Daarna zijn we op weg gegaan naar het buitenverblijf, wat onze slaapplaats was.
Eenmaal op het juiste adres, konden we onze ogen niet geloven, want een complete gelijkvloerse bungalow was onze slaapplaats.
Binnen waren drie 2-persoons slaapkamer, een eetkamer, een complete keuken, een zitkamer, en een buitenterras met BBQ, en in de zitkamer een levensgrote TV.
Het bleek het tweede huis van de eigenaars zelf te zijn, met alle luxe eromheen.
Het vreemde van alles was, dat het huis onafgesloten was en we zo naar binnen konden.
Na een tijdje met verbazing in het huis rondgelopen te hebben, ging ineens de telefoon, waarbij Kees opnam en de eigenaresse aan de telefoon had.
Deze verontschuldigde zich, dat het allemaal zo gelopen was, maar vroeg of alles verder on orde was, waarop Kees natuurlijk antwoordde, dat het meer dan in orde was.
Na ons wat opfrissen, zijn we naar het restaurant gegaan om te gaan eten, wat zo'n beetje het enige restaurant was in 20 km omtrek, dus was er gewoon weinig keuze.
Eenmaal in het restaurant kwam het meisje van het restaurant ons vrolijk vertellen, dat ze een nichtje van de eigenaars is, en dat ze ons de weg wel goed kon vertellen, omdat ze in de ochtend het huisje had schoongemaakt voor ons.
Later kwamen de eigenaren "Jane and Murray" ook het restaurant binnen, en maakte we voor de eerste keer kennis met de eigenaren van ons verblijf.
Na het eten gingen we op weg Nasr de pinguïns, daar waar Jane verteld had waar we moesten zijn.
Op dat punt gingen we een trap af naar beneden, alwaar geel-oog pinguïns uit het water kwamen, om hun jongen in de bosjes te komen voeren.
Er waren er een stuk of vijf te zien, en het gepiep in de bosjes was te horen van de jongen.
Toen uiteindelijk weer terug naar ons huis, om nog even TV te kijken, en een biertje uit de kast te nemen ( want die vonden we in het huis) , waarna we naar bed gingen.

De zondag erop begon wat regenachtig, maar we moesten vroeg op.
In de Farmstay, ( de boerderij 6 km verder) zou ontbijt geserveerd worden om 8:30 door Jane en Murray.
Dus de koffers in de auto, het huis onafgesloten achterlatend, en op weg naar ons ontbijt.
Bij de boerderij, bleken nog meer gasten te ontbijten, die dus op de boerderij een kamer hadden.
De boerderij was dus volgeboekt, waardoor wij in het 2e huis mochten verblijven.
De ontbijttafel was dus bezet, maar we konden in de huiskamer gaan zitten, met alvast een bak koffie.
Murray laat foto's zien, van hoe de boerderij eruit zag, toen hij in 1971 ermee begon.
Na wat gesprekken over de grootte van zijn boerderij en opbouw ervan, vraagt hij ineens of we interesse hebben, om het schaapscheren te zien voordat we gingen ontbijten.
Voor ons vieren werden laarzen klaargezet, en wij op weg naar de schuur waar het zou moeten gebeuren.
In de schuur waren 4 mannen bezig, een ieder uitgerust met een elektrische tondeuse , om de schapen te scheren.
De snelsten deden 300 schapen pet dag, en Murray had er maar 3000, en ook zo'n 3000 lammetjes.
Alle wol werd meteen afgevoerd door twee dames, die alles sorteerde op schone en vuile wol.
Het was geweldig om te zien, hoe dit eraan toeging.
Daarna weer terug naar de boerderij, waar Jane onze tafel al had gedekt, met allerlei fruit, muesli, jams, muffins, scones, thee, koffie, en vervolgens vroeg hoe we onze eieren wilde bij de bacon.
Na het eten kwam ze nog even gezellig aan tafel zitten, 'n, om over voorouders en de geschiedenis van de familie te praten.
Het werd dus al snel laat door de gezelligheid, maar we moesten echt opschieten, omdat we nog een trein in Dunedin moesten halen.
Dus opgestapt, en Jane en Murray heel vriendelijk bedankt voor de gastvrijheid.
Daarna dus in de auto richting Dunedin, maar nog snel even langs "Nugget point" om nog te proberen zeeleeuwen te zien, en ja hoor, en de verte lagen er weer een paar op de rotsen in de golven.
Daarna direct doorgereden naar het station in Dunedin, alwaar we een excursie haalden geboekt door de taieri-kloof.
Bij het station ons ingechecked, en even later zaten we in de trein, om door een kloof met vele tunnels, hoge houten bruggen en vele mooie vergezichten, als de trein naar boven in de kloof trok.
Op het hoogste punt most de locomotief van voor naar achter worden geschakeld, om vervolgens dezelfde weg weer terug te nemen.
Vier uur later zonder we weer op het perron, en inmiddels was het al 19:00 uur.
Dus maar gauw inchecken in ons hotel.
Daarna snel een restaurant opgezocht en weer heerlijk gegeten.
Morgen gaan we op weg naar Christchurch, onze laatste autoreis van 350 km.
Daar zijn we nog twee dagen en gaan we Woensdagavond weer vliegen en komen we Donderdag weer thuis.

De groetjes van ons allen weer